Vandaag liep ik in de appie om wat boodschappen te doen na mijn opleiding systemisch coachen. En bij binnenkomst werd ik vrolijk begroet door een stellage met Valentijnsartikelen. Spontaan sprongen de tranen me in mijn ogen.
Ik werd er een beetje door verrast. Op zich ben ik nooit echt een fan geweest van dit soort (in mijn ogen) door commercie uitgebuite dagen. En ik voel me ook heel comfortabel op het moment in het “vrijgezel” zijn.
En toch kwam het even binnen. Dit jaar geen valentijn voor mij. Het besef drong even tot me door en het liet me ook wat andere dingen voelen. De eenzaamheid die ik soms in relaties gevoeld heb, het verdriet van mislukte relaties en de rouw die daar blijkbaar nog in te nemen is.
Ik ben er vaak voor weggelopen, ik verdoofde het verdriet met afleiding, middelen, hard werken of vluchten. Maar de rouw laat zich niet afschepen. Ik heb het te nemen en te doorvoelen.
Nu kan ik er gelukkig ook de schoonheid van inzien dat ik het mezelf gun om het allemaal toe te laten. Het hoort allemaal bij dit mooie leven. Dus welkom rouw en welkom verdriet.
Ik heb mezelf voorgenomen om morgen een mooi ritueel te doen. Om de liefde die met valentijn gevierd wordt te eren. De liefde voor het leven. Voor mijn familie en vrienden. De liefde die ik voel voor de mooie mannen waar ik een deel van mijn leven mee gedeeld heb. En de liefde voor mijzelf.
Happy valentine voor iedereen. 
Comments are closed