Ineens stopte het. De flow, de verbinding, de hoge vibratie waar ik in zat. Het leek alsof ik ineens een paar jaar terug in de tijd ging. Die donkere periode leek weer terug te zijn. De periode dat ik me zo onzeker voelde, veel in mijn hoofd zat, veel vluchtte, geen benul had van mijn missie, me nergens thuis voelde. Ook niet in mijzelf.
Mijn hart was zo gesloten. Ze leeg. En de leegte die zo verstikkend voelde, die zo kil en oorverdovend hard in mij schreeuwde. Om aandacht, om gehoord en gezien te worden. Om een teken van leven. Depressie & Burn-out was het labeltje wat ik opgespeld kreeg.
Na twee jaar van innerlijk werk en levensveranderende keuzes, had ik eindelijk weer een fijn ritme te pakken. Een ritme van balans en weer kunnen genieten van dit mooie leven wat aan mij geschonken is. Waar mijn hart mijn trouwe leider was. Waar ik weer opbloeide en mijn verbinding weer vond. Met mijzelf, mijn innerlijke kind, mijn missie. Ik kwam weer een beetje thuis bij mijzelf. Ik kon mij daardoor ook weer beetje bij beetje verbinden met mooie mensen.
Nieuwe mogelijkheden dienden zich ook aan. Een prachtige plek, een tiny house en hele fijne mensen om mij heen. Er ontstond ruimte, voor mijn missie, mijn passie, mijn flow. Ruimte die ik maar al te graag weer opvulde.
In mijn enthousiasme en door restjes van oude patronen nam ik ergens toch weer teveel hooi op mijn vork. Ik ging bijna ongemerkt weer over mijn grenzen heen. langzaamaan raakte ik weer uit verbinding. Ik trok me steeds verder terug. Eerst sloeg de onzekerheid en twijfel weer toe. Ik gaf daarmee weer ruimte aan mijn angsten.
Mijn hoofd draaide overuren. Doe ik het wel goed, is dit wel voor mij, pas ik hier wel bij… dezelfde rondjes bleef ik steeds maar lopen in mijn hoofd. Mijn enthousiasme en passie verdween als sneeuw voor de zon. Geen stukje tekst kwam meer uit mijn hand. Geen creatief idee ontsproot meer in mijn brein.
En toen werd het stil. De leegte kwam terug zonder aankondiging. Ineens was hij er weer. Als een ongenodigde gast drong hij zich op. Geen ontkomen meer aan. Alles meenemend in zijn verzwelgende pad. Mij sprakeloos en inspiratieloos achterlatend.
Al mijn harde werk van afgelopen jaren ineens weg. Alsof ik een hele trap naar beneden donderde. Geen meditatie, boswandeling, douche, gesprek of sessie wat hielp. Even tijdelijk ja. Maar de leegte bleef. Ik kon geen contact meer maken met mijn verlangens, grenzen, behoeften. Geen creatieve ingevingen meer. Geen levenslust of passie te bekennen. Zelfs geen verdriet of pijn. Alleen maar de stilte in mijn lijf.
In het begin verzette ik me er nog tegen. Het was zo angstaanjagend leeg. Zo gruwelijk bekend. Zo oorverdovend stil. Zo verloren. Maar hoe meer ik me verzette, hoe leger het voelde. Ik kon op een gegeven moment niets anders doen dan me eraan overgeven. Ik kon alleen maar zakken. De stilte in, de leegte in. Steeds dieper alsof ik in een bodemloze put naar beneden zonk. Volledige acceptatie.
In deze donkere stilte vond ik rust. Een zachte aardse kracht. Als een donkere bron die zich openbaarde diep in de spelonken van mijn lijf. Die me uitnodigde nog dieper te gaan. En die ook warm en vertrouwd voelde. “Kom maar, hier ben je veilig, hier mag je rusten.” Hoorde ik een zachte innerlijke stem zeggen. “Laat maar los. Echt los. Laat het komen en laat het maar gaan. Laat het er allemaal gewoon zijn. Je hoeft niets meer te dragen wat niet van jou is. Je hoeft niets meer te vrezen. Want ik kan jou dragen. Met alles wat je hebt wat je voelt en wie je bent. Je bent zo welkom”
Ik ademde diep in en met een zucht ontsnapte alle leegte uit mijn lichaam. Een warme deken van liefde golfde door mijn lijf. Overspoelde mij compleet. Hier op de bodem van mijn ziel kwam ik eindelijk thuis. Thuis bij mezelf. In volledige overgave en liefde.
De weg uit een depressie & burnout is een lange. Met veel vallen en weer opstaan. Opnieuw leren leven. Echt leren leven. Leren voelen. Het is een genadeloze rit die alles blootlegt wat me niet meer dient. Achteraf gezien is dit wel mijn diepste les van dit leven. Een dankbaar geschenk die ik nu eindelijk met liefde en compassie kan koesteren.
much love
Karen Wessels
No responses yet